Samenwerken zodat Sem niet bang hoefde te zijn
Sem is geboren met een aangeboren afwijking van de nek. De bovenste twee wervels zijn niet volledig ontwikkeld, waardoor zijn nekwervels niet goed op elkaar staan. Hierdoor kan hij zijn hoofd niet recht houden. Van zijn eerste tot zijn vijfde levensjaar droeg hij een gipskorset om zijn nek te ondersteunen en beschermen. Iedere acht weken kreeg hij een nieuw gipskorset.
Anita (moeder): Om hem goed in te kunnen gipsen moest hij zeker een uur stil liggen. Voor een jong kind is dit heel lastig. Daarom deden we dit onder sedatie.
We kwamen ‘s morgens aan bij het ziekenhuis. Het oude gipskorset ging af, waarna we Sem konden douchen. We kregen altijd een half uurtje extra. Voor ons was dit een bijzonder waardevol moment. We konden dan even lijf tegen lijf knuffelen, wat niet ging met het korset aan. Vervolgens gingen we door naar de PICU waar Michele ons stond op te wachten.
Michele (Verpleegkundig Specialist Anesthesie): De artsen verlieten de ruimte en ik bleef alleen achter met Sem, Luuk en Anita. We startten met een neusspray-sedatie. Hierdoor viel Sem rustig in slaap. Vervolgens kreeg hij een kapje met lachgas. De artsen kwamen terug naar binnen en voerden het ingipsen in absolute stilte uit. Het lachgas geeft een roesje dat is te vergelijken met een normale slaap. We wilden niet dat Sem wakker werd.
Anita (moeder): Het was heel fijn dat we altijd bij Sem mochten blijven. Zo konden we meehelpen en meteen aangeven wat Sem het prettigst zou vinden. Dat wij ons zo gezien en gehoord voelden, gaf veel vertrouwen. Toen Sem zwaarder werd, was een narcose toch nodig om hem goed in te kunnen gipsen. Maar we wilden wel zo snel mogelijk weer een stapje terug kunnen doen. We kregen een beer die Sem zelf op een speelse manier ‘in kon gipsen’. Zo kon hij wennen aan het idee om staand in te worden gegipst.
Luuk (vader): Wij ervaarden dit als een prettige samenwerking. Iedereen nam initiatief om buiten de standaardkaders te denken. We konden altijd vragen stellen, ook buiten de afspraken om. Inmiddels heeft hij geen gips meer, maar een nekkraag. De liefdevolle aanpak van Michele, de artsen op de gipskamer, de PICU en de hele kinderafdeling hebben ervoor gezorgd dat Sem nooit bang is geweest. Ondanks zijn chronische aandoening komt hij met veel plezier naar het ziekenhuis en vertelt trots hoe leuk het er is.
Verpleegkundige specialist Michele Vranken is één van de zorgverleners die Sem en zijn ouders heeft geholpen tijdens de onderzoeken en het verblijf.
